Welcome to My Blog!

आमाको कविता

मलाई लेख्नु छ
आमाको कविता
दुःखको असारे हिलो;
पीडाको साउने झरी;
र, व्यथाको भदौरे भेल समेटेर

अनि, पसिनाको बुँदबुँदमा पोखिएका
मेरो खुसीको निम्ति छरेको श्रम;
भविष्य थेगिएको खुला सगर;
खहरे मिसिएर बनेका आकांक्षाको सुदूरसागर;

लेख्नु छ;
धुलेटोमा कोर्न लगाएको
कखराझैँ गाढा अक्षरहरू;
जादुमयी शब्दहरू;
जसले बोलोस्
पीडाका अनन्त भाका
मौलिक र प्राकृत श्वरमा
आफ्नै लय, सुर र तालमा

ताते गराउँदै
डोहोर्याइएको कर्तव्यपथ
अनि मझेरीमा पोतारीसँगै धसिएका;
पोल्टाबाट छरिएका;
पर्मबाट ल्याइएका;
अनि जाँतोमा पिसिएका;
अभावको ठेट्ना मकैहरू;
नुनीला आँसुको चटनीमा;
गुजारीएको छाक;


त्यस्तै,
मेलापात, भारोपर्म;
खर्क, चौरीमा फेरो नपुगेको
घाँसको भारीजस्तै;
दुःखका फेहरिस्तहरू;

आहालमा तैरिएका बेदनाका बिम्बहरू;
हजुरआमाकोे टोकसो, श्रीमतीको बुहार्तन;
माइतमा बिसाइका भारी;
हत्केलामा थमाइएको भाग्यरेखा;

साँच्चै लेख्नु छ,
मेरो चाहनाको लागि पोखिएको अँश्रु बिम्ब;
आफैँका निम्ति हासिँएको रून्चे हाँसो;

फाटेका पैताला;
चिरिएका हत्केला;
कलेटी परेको ओठ;
मुजा परेको मलिन अनुहार जस्तै
कविता
कुरूप र बिद्रुप नदेखिएलान्?!

–रामनाथ खनाल
गोकर्णेश्वर–१३, काठमाडौँ ।