बुधबार रातको साढे नौ बजे । चाबहिल चोक । बत्तिएर आएको बसको प्रकाशको अघिल्तिर मेरो मोटरसाइकलको डिम लाइट निकै निम्छरो देखियो । कहाँमात्रै भोग्नुपर्दैन निर्धो हुनुको पीडा !
गाडीको बतासले नै झन्डै ढुन्मिुन्निएँ ! लागेको भए ?
सवारी चालकहरू सडकमा यसरी सवारी चलाउँछन् मानौँ, उनीहरूले चालक अनुमतिपत्र होइन, मानिस मार्ने इजाजत नै लिएका छन् । ड्राइभरको सिटमा बसेपछि चालकहरूलाई के सनक चढ्दो हो कुन्नि, मानिसलाई माखै ठान्छन् । यही सोच्दै मोटरसाइकलको गति अगाडि बढाइरहेँ ।
चाबहिल–चुच्चेपाटी चोकको सडक खण्ड एकतर्फी बनाइएको रहेछ । दुई हजार वाटको चिम बालेर खानेपानीको पाइप बिछ्याइँदै रहेछ ! मध्यरातसम्म सडकमा त्यसरी खटिन सक्ने, रातारात संरचना खडा गर्न सक्ने हामीलाई अधिकांश समय कानमा तेल हालेर बस्न केले घर गर्दो होला ? अनायास मथिंगलमा उटपट्याङ प्रश्न पनि दगुर्न थाल्छ ।
चुच्चेपाटीबाट टुसाल हुँदै केही दूरीमात्र अघि बढेको थिएँ, एउटा दृश्यमा पुगेर अडिएँ ।
एउटी निर्वस्त्र महिला सडकको पेटीमा बेसुर अवस्थामा थिइन् । हेमन्तको ठिही र चिसो सिरेटोले तिनको आङ काँपेको प्रष्टै देखिन्थ्यो । कैयौँ दिनको भोकोजस्तो पेट दाम्रो थियो ।
महिलाका वरिपरि बोरा ओढेर सुतिरहेका केही अधवैंशे पुरुष पनि देखिए । तर, ती बेपरवाह थिए ।
लुगाको धरोसम्म नपहिरिएकी सर्वांग नांगी महिला सुतिरहेका पुरुषहरुको हुलबाट अघि बढिन् । त्यत्रा पुरुषहरूका अघिल्तिर अबला नारी कसरी निर्भय रहन सक्छे ? या भय नै असुरक्षा पो हो कि ? मनमा एकपछि अर्को अड्बांगो प्रश्नले डेरा जमाए ।
गन्तव्य आजत–जावतका क्रममा म अक्सर सडकका पेटीमा आँखा पुर्याउने गर्छु । सागदेखि शरीर बेच्नेसम्मको खुला पसल हो सडक ! म त्यसलाई खुला शिक्षालय नै ठान्छु, जीवनसीपको भरपर्दो ठाउँ हो सडक ।
चूक घोप्ट्याएको अन्धकार रातमा पनि मोटरसाइकलको धूमिल प्रकाशले ती महिलाको जिंग्रिंग कपाल, मयल भरिएर कत्ला परेको अनुहार खुट्याउन अप्ठ्यारो थिएन ।
यी महिलालाई मैले पक्कै कतै देखेको हुुनुपर्छ, मस्तिष्क झन् तरंगित भयो । मोटरसाइकलको सिंगल स्ट्यान्ड झारेँ र सम्झन थालेँ तिनलाई ।
० ० ०
१५ वर्षअघि–
रत्नपार्कको आकाशे पुलमाथि ठिंग उभिएको थिएँ । कलेज भर्ना गरिदिएर महाबौद्धको बाटो हुँदै वीर अस्पताल अगाडि आइपुग्दा बाले भनेको अहिलेजस्तो लाग्छ, “जेठा ! यो पुलमाथि धेरैबेर बसिनरहनू है ? ठीक हुँदैनन् यहाँ मानिसहरू, जिलाइकुलाइ पार्लान् तँलाई ।”
कलेजमा पाइला टेकेको पहिलो दिन थियो । सुरुको दिन भएर सबै विद्यार्थी आएका थिएनन् । ‘यसो साथीहरूबीच चिनजान गर्नू र घर जानू’ भनेर सर चक–डस्टर बोकेर बाहिरिए ।
म फुर्सदिलो भएँ । गोजीमा बाले दिएको २५ सय रुपैयाँ थियो । क्याम्पसको गेटबाहिर निस्किएँ र किताब पसल पुगेँ । पसलेले आईएड प्रथम वर्षका चारवटा किताब प्लास्टिकको झोलामा राखिँदिँदै भन्यो, “छुट गरेर ९५० भयो ।”
मेरो मनमा हर्षको सीमै रहेन– मसँग अझै १५५० बाँकी थियो । यो खुसीको अर्को कारण पनि थियो– जीवनमा पहिलोपटक यति धेरै पैसा बोकेर हिँडेको थिएँ ।
खल्तीभरि पैसा भएपछि मन त्यसै भरिँदो रहेछ, भोक–तिर्खा सबै हराउने ! के जादू हुँदो हो पैसासँग ?
रत्नपार्क पुग्दा दिउँसोको १ बजेको थियो । बाले जुन पुलमाथि नउभिनु भन्नुभएको थियो, त्यहीँ पुगेर नउभिई मनले मान्दै मानेन । लहलहाउँदो किशोरवयमा पनि मेरो बालस्वभाव कहाँ हटिहालेको थियो र ?
पुलको खुट्किला उक्लँदै गर्दा सोचें– आखिर यो पुलमा के हुन्छ होला र मलाई बाले धेरैबेर नबस्नु भन्नुभयो ?
मनमा कौतूहल पैदा भइरहेको थियो र सँगै पाइला पनि अगाडि बढाइरहेको थिएँ ।
पुलमा नपुग्दै बुबाले भनेको अर्को कुरा पनि झल्याँस्स दिमागमा आयो, “यो पुलमा हिँड्दा बढो होस पुर्याउनू है । आँखा झिम्क्याउन नपाए गोजीमाराले खल्ती चिर्न भ्याइहाल्छ !”
हत्त न पत्त गोजीमा हात पुर्याएँ । मन ढुक्क भयो, गोजीमा पैसा उस्तै थियो ।
पाँच मिनेट पुलमा उभिएपछि अनौठो दृश्यमा आँखा पुग्यो ।
“पाँच सय भए पुग्दैन ?”
“त्यतिमा चाहिने भए अरुलाई भन्नूस्, मेरो त रेटै १५ सय हो ।”
“त्यसो भए म अरु नै खोज्छु ।”
“ल लास्ट हजार रुपैयाँ, जाने हो ?”
युवक मञ्जुर देखियो ।
टाउकोको पछाडिको भागको कपाल निकै मसिनो गरी काटेको एक युवकको अनुहारमा वसन्तको आभा छायो । पुलकित देखिए दुवै ।
कम्मरमा दूधे बालक च्यापेकी एक महिला तिनीसँग देहभोगको ‘बार्गेनिङ’ गरिरहेकी रहिछन् । कुराकानी सुन्दै गर्दा सजिलो गरी बुझेँ मैले । गाउँघरमै बस्दा सुनेको थिएँ– रत्नपार्कमा दिनदहाडै यसैगरी शरीरको किनबेच हुन्छ ।
गाउँमै बस्दा कल्पना गर्थें म– कस्ता अनुहारका हुँदा हुन् ती ! कसरी कुरा गर्दा हुन् त्यस्तो कुरा ! सोच्दा पनि पानी–पानी हुन्थेँ ।
तर, आज प्रत्यक्ष देखेँ ।
ओठमा भद्दा लाली र अनुहारमा अस्वाभाविक क्रिम पाउडर धसेकी ती महिला गाहकीसँग अझै गफिँदै थिइन् । दायाँतिर मुन्टो फर्काएर पिच्च थुकिन्, शायद सुर्ती थियो ।
उनीहरूको वरिपरि अधवैंशे महिलाहरू पनि झुम्मिएका थिए । उनीहरू सोच्दैथिए होला– उसले त बेलैमा ग्राहक भेट्टाई, आफ्नो त बोहोनीसम्म भएको छैन ।
दृश्य नियाल्दा नियाल्दै आधा घण्टा बितेछ । केटौले उमेर, गोजीमा १५ सय रुपैयाँ थियो । एक मनले सोचेँ– म पनि खोजौँ कि क्या हो एउटी । धत् मोरा ! यस्तो काम पनि गर्छन् ? अर्को मनले तुरुन्तै प्रतिवाद गर्यो ।
निष्कर्ष निकालेँ– यस्तो कुरामा उत्तेजना होइन, आँट चाहिँदो रहेछ ! मनभित्रको त्यो भाव क्षणभरमै निमिट्यान्न भयो ।
र, आँखा पुग्यो त्यो दूधे बालकमा । युवक र अधवैंशे महिला उसैगरी गफिँदै दिए । बालक बेपरवाह निदाइरहेको थियो । बच्चाको स्वर्ग भन्नु नै त्यही काख त हो । नाकमा झिँगाले झुत खेलिरहेका थिए र पनि ऊ मस्त निद्रामा थियो ।
मनमा अर्को तुफानी चल्यो– दूधे बालक पन्छाएर ती महिला कसरी समागममा सक्रिय हुँदिहुन् । त्यस्तो कार्यमा लिप्त हुँदै गरेको चाल पायो या बुझ्यो भने बच्चाले के सोच्दो हो ?
बच्चाले तिनलाई यौनकर्मी मान्दो हो कि आमा ? मन एकाएक बेचैन भयो ।
‘जाऊँ हिँड्नुस्’ भन्दै महिलाले गाहकीलाई महाबौद्धतिर लिएर गइन् । ती ओझेल नपरुन्जेल आँखाले छाड्न मानेन ।
० ० ०
क्याम्पस नियमित चल्न थालेपछि मैले बाटो बदलेँ । वीर अस्पतालवरपर पाँच मिनेट उभिँदा मेरो मन भरंग हुन्छ र तरंगित हुन थाल्छ । शरीर पाल्न शरीर बेच्नेहरूको विद्रुप दृश्यबाट तर्किइहालौँ हुन्छ, एकछिन अडिन सक्दिनँ । तर, पनि कहिलेकाहीँ बाटो पर्छ र त्यस्तै वार्तालापको साक्षी बन्नुपर्छ ।
जब त्यही सडकमा ७० वर्षकी आमै साग बेचेर जीवन धानिरहेकी हुन्छिन्, शरीर बेचेर गुजारा चलाउनेहरूप्रति मनमा कहिल्यै दयाभाव देखा परेन । तर, सँगै अर्को प्रश्नले पनि पिरोलिरह्यो– शरीर बेच्नेहरूलाई त समाजले यौनकर्मीको उपमा दिन्छ तर तिनैको शरीरको रसास्वादन गर्ने पुरुषहरूप्रति समाज किन मौन बस्छ ? के ती पनि यौनकर्मी होइनन् ?
के महिला आफ्नै रहर या स्वेच्छाले मात्रै यौनकर्मी बन्छे, त्यसमा पुरुषको कुनै हात हुँदैन ?
० ० ०
मेरो अघिल्तिर तिनै महिला थिइन्, जसलाई मैले १५ वर्षअघि वीर अस्पताल अगाडि देखेको थिएँ । निधारमाथि ठूलो खाउको खत जस्तो टाटा थियो । त्यही संकेतको आधारमा मैले निक्र्यौल गरेको हुँ– महिला तिनै हुन् ।
उनको हविगत देखेर म रन्थनिएँ । जीर्ण तन र विदीर्ण मन लिएर ती महिला सडक पेटीमा एकोहोरो
बर्बराइरहेकी थिइन् । वास्तवमा रस निचोरेर फ्याँकिएको कागतीको दानाझैं उनी सडकमा अलपत्र थिइन् । उनीसँग न पहिलाको सुर थियो, न त शरीर नै !
लुकिछिपी हेर्दा पनि आह्लादित हुने उनका अंगहरू छरपष्ट देखिँदासमेत त्यसले कसैलाई आकर्षित तुल्याइरहेको थिएन, किमार्थ थिएन ! त्यसो हुँदैनथ्योे भने उनी त्यहाँ कसरी जोगिन्थिन् होली ?
प्रश्नले मन घोच्न छोडेन– कहाँ फ्याँकिन् उनले त्यो वैंश ? कतिले देहभोग गरेपछि उनी रित्तिइन् ?
या यिनीहरूको नियति नै यही हो कि ? कैयौंलाई तुष्ट बनाउँदा बनाउँदै यसैगरी निख्रिनुपर्छ कि ?
केही बेरपछि उनी अगाडिको बाक्लो निशामा प्रवेश गरिन् ।
Share On
No comments:
Post a Comment